Al jaren begeleid ik een meisje met Autisme in mijn praktijk. Ik heb haar zien veranderen van een lief kind die vooral in fantasiewerelden leefde en haar knuffel als haar beste vriend beschouwde, in een mooie, zelfverzekerde tiener die veel vaker met beide beentjes op de grond staat, oog heeft voor wat er om haar heen gebeurt en vooruit durft te kijken. Zeker ook nu zijn er nog onzekere stukken en zijn er ups en downs. Maar over het algemeen zie ik een enorme groei.
Dat is zeker ook te danken aan haar ouders die haar goed begeleiden en haar laten zijn wie ze is. Zij heeft zoveel specialiteiten! Die de juiste school voor haar hebben gevonden en die haar structuur bieden die zij nodig heeft. Mooi om te zien.
Voor mij is het tekenen met dit kind altijd een feestje. Ik heb erg veel van haar geleerd. Zij is zo puur en eerlijk. Ook is ze enorm spontaan en creatief. Ik zie haar echt als een voorbeeld. Ik probeer zelf wel eens zo los te gaan tekenen met haar in mijn gedachten. Het perfectionisme loslaten, gewoon beginnen, niet nadenken maar doen. En altijd blij zijn met het resultaat. Zo zelfverzekerd aan de slag gaan, opgaan in de tekening, genieten en er altijd iets van maken. Van haar is nooit één tekening mislukt. Niet waar ik bij was tenminste. Hoe heerlijk is dat?
Regelmatig kwam ze vanuit school naar de praktijk. Regelmatig met een wit bekkie, moe van alle prikkels. Soms boos, als haar onrecht was aangedaan, of als dingen niet lukten. Als het met vriendinnetjes onduidelijk was, als dingen op school ineens anders liepen dan zij had verwacht. Maar dan was daar de pot met potloden, het papier, de rust van het atelier, haar vaste plekje. Je zag haar gewoon bijkomen. Landen. Energie vinden. Bijtanken. Zo mooi om te zien.
Maar de laatste paar keer was zij opvallend relaxed. Daar waar veel volwassenen en kinderen juist stress ervaren van het niet naar sporten kunnen, niet met vriendjes afspreken, niet naar de muziek, niet naar school kunnen gaan, te veel thuis moeten zijn. Daar geniet zij juist van. Er moet ineens niet meer zoveel. Je kunt lekker thuis blijven. Lekker prikkelarm leven.
En dankzij haar ouders is het thuis werken voor school ook enorm goed gegaan. Ze hebben haar structuur geboden. De taken goed duidelijk omschreven op de manier waarop zij er goed mee om kan gaan. En ja, dan krijg je een opvallend relaxed kind, die best blij is met de hele corona crisis.
Ik heb gezien dat dit voor meer kinderen met Autisme zo werkt. En eigenlijk diep in mijn hart is het niet-zoveel-moeten-aspect van de hele crisis voor ons allemaal stiekem best fijn. Je mist natuurlijk veel, maar je krijgt er ook wat voor terug. Ik besef wel dat dit anders ligt voor mensen die een dierbaar persoon aan de corona hebben verloren, of hun baan kwijt zijn, of hun bedrijf aan het redden zijn. Die ervaren zeker geen rust, daar krijg je dan de kans niet voor. Er is ook veel leed. Deze mensen wens ik natuurlijk erg veel sterkte en ik hoop dat de crisis snel over is en dat we ons leven weer op een vernieuwde, normale manier kunnen voortzetten. Dat we ook leren van deze tijd. Ik hoop van harte niet dat we weer met dezelfde of grotere snelheid voort gaan hollen als voor de corona crisis. Dat we op een gegeven moment kunnen zeggen: “Fijn, ik ben eigenlijk opvallend relaxed!”.