Ze staat met een stralende lach bij mij op de stoep. Ze heeft duidelijk zin in tekenen, zoals altijd. Het is het uitje van de week voor dit meisje met autisme van 9 jaar oud.
“Ik ga riklasee tekenen”. Ze kijkt me blij aan, wil meteen naar het atelier lopen zonder haar jas uit te doen. Ik roep haar terug en hang haar jas op. “zeg je mamma nog even gedag” zeg ik tegen haar. Dan nog allebei de handen desinfecteren. Ze doet het snel en rent naar het atelier. “Riklasee tekenen”. Ik vraag haar wat dat is, ik denk nog dat ik het niet goed heb verstaan. Maar ze blijft het zeggen. Dan zeg ik: “hoe groot papier heb je daarvoor nodig?” Ze wijst A3 aan en gaat enthousiast aan het werk. Ze tekent de letter A. “Ik begin met riklaA” zegt ze.
Ik laat het maar gewoon op me afkomen. De vorige keer heeft ze het hele alfabet getekend en elke letter kreeg met kleurpotlood een andere kleur. Ik geef haar zonder wat te zeggen een paletje met verf. De primaire kleuren. Zo geef ik een andere twist aan haar letterbubbel.
Nu gaat alles vanzelf. Ze geeft de eerste letter een kleur. Schildert het precies in en lijkt er tevreden over. Dan volgt de volgende letter. Dit is de rikladee. Ze kiest weer een kleur. Ze gaat er helemaal in op, maar vooral in het kiezen van de verf en het mengen van allerlei secondaire en tertiaire kleuren. Ze laat het iedere keer vol trots zien. Ook het water krijgt steeds een andere kleur. “Kijk Ilona! Nu lijkt het water wel paars”. Ik ben blij, samen met haar. Nu is ze meer gefocust op het kleuren mengen, maar erken ik haar wel in haar letterfantasie.
Het uurtje tekenen is snel voorbij. Er zijn mooie fantasieletters met bijzondere namen ontstaan en prachtige kleuren gemengd. Ze wil de tekening niet meenemen. “Is voor Ilona”. Ik ben er erg blij mee. “Bedankt voor de mooie Riklasee!” zeg ik. Ze kijkt me even heel doordringend en blij aan. Normaal gesproken zou ik haar een aai over d’r bol hebben gegeven, maar dit korte intense moment van echt oogcontact is me zeer dierbaar.
Prachtig hoe ik contact kan maken via het tekenen. Het werkt altijd en betekent veel voor mij en ook voor ouders van kinderen met autisme. Het is soms zo moeilijk als een kind met autisme in zijn of haar eigen bubbel zit. Krijg ze daar maar eens uit. Het is voor kinderen ook een fijne manier om zich even terug te kunnen trekken. In de fantasiewereld gaat alles volgens eigen regels. Je hebt even met niemand anders te maken. Dat kan heerlijk zijn. Doet een kind dat erg vaak dan kan het ook een vlucht zijn voor de werkelijkheid. Dan zal je dit toch af en toe moeten en willen doorbreken. Door tekenen, schilderen, humor en fantasie lukt het vaak wel om contact te maken en soms een beetje toegang te krijgen tot de bubbel. Dat is altijd een waardevol moment.
Ik ben daarom ook blij dat het boek Tekencontact bijna af is. Binnenkort kunnen ouders met hun kinderen thuis gaan tekenen, plezier beleven, mooie tekeningen en schilderijen samen maken en het contact verbeteren met hun kind.
Ik houd jullie op de hoogte!
Schrijf je in op de website van Tekencompas voor de nieuwsbrief en ontvang alvast een gratis tekenoefening in je mailbox. www.tekencompas.nl