Een meisje van 8 (gediagnosticeerd met ASS) kwam bijna struikelend onze oprit oprennen. Zoveel haast had ze om naar mij toe te komen. Ik stond nog even voor het raam mijn handen te wassen en zag ze aankomen. Haar vader kwam er een paar meter achteraan, zijn dochter manend wat rustiger te worden. Ik zag al dat die woorden niet echt aankwamen bij zijn dochter. Die had maar één focus………..haar tekening aan mij laten zien. Ik maak de deur open en kijk ze lachend aan. “Dat ging maar net goed zeg, was je toch bijna gevallen” zeg ik. “Ik was blij dat het eindelijk tijd was om naar tekenles te gaan” zei haar vader. “Ze was niet meer te houden! Ze moest haar tekening aan je laten zien”.
Dit meisje is altijd erg enthousiast om te komen tekenen, maar nu sprong het er echt uit. De vorige keer dat zij kwam voor de begeleiding had haar moeder het boek Tekencontact bij me gekocht en mee naar huis genomen. Ik had ze aangeraden om met hun dochter, maar ook met de andere twee kinderen te gaan tekenen. Ouders gaven aan dat het contact tussen hun dochter en de andere twee kinderen niet zo vanzelfsprekend verliep en dat hun dochter zich vaak buitenstaander voelt. De andere twee spelen vaak met elkaar, maar als zij erbij komt werkt dat vaak verstorend en draait het op huilpartijen en boze gezichten uit.
Dit hoor ik in mijn praktijk wel vaker. Kinderen met ASS vinden sociale bezigheden vaak onoverzichtelijk en weten soms niet goed hoe ze contact moeten maken. Als het vaker mis loopt worden de kinderen onderling meer onzeker en is het soms moeilijk om dit te doorbreken.
Samen tekenen is een laagdrempelige manier om voorzichtig weer in contact te komen met elkaar. Leuk om met het hele gezin te doen. Spelenderwijs verandert er dan wat in de verhoudingen. Als samen tekenen goed gaat, lukt daarna vaak spelen ook weer beter. Je hebt elkaar in ieder geval weer in de picture. En je kunt zo ook goed onderzoeken hoe de verhoudingen in het gezin onderling liggen. Wie neemt er het voortouw, wie is afwachtend, wie volgt er het liefste of pakt de leiding? Door deze rollen om te draaien kun je goed oefenen en laten ervaren hoe die verschillende rollen voelen.
Even terug naar het verhaal. “Laat die tekening eens aan mij zien dan” zeg ik. “Het is geen tekening eigenlijk. Ja, het is wel een tekening, maar ook een knuffel op papier!!” Ze kijkt me met blije oogjes aan. “Wat geweldig is dat” zeg ik. Ik kijk naar de tekening en zie dat ze Tekenoefening 1 uit het boek heeft gedaan met de andere leden van het gezin. Vormtekenen met elkaar heeft veel opgeleverd. De vader lacht: “En we vonden het allemaal ook nog heel leuk om te doen. Zelfs ik, en ik had mijn twijfels erover”.
Het aanraken op papier voelde voor dit kind met autisme gewoon als een knuffel, als nabijheid. Hoe mooi is dat! Toen haar vader weg was heeft ze me precies verteld hoe het was gegaan. Welke vorm hoort bij welk gezinslid, dat haar oudere broer een hele grote vorm had getekend, dat haar moeder erg precies had gewerkt. Ze had het allemaal gezien en opgeslagen.
Voor mij een prachtige reactie op mijn boek en ik wil het graag met jullie delen.
Meer informatie over samen tekenen en het boek Tekencontact kun je vinden op www.tekencompas.nl/boek.
