Afgelopen jaar ben ik betrokken geweest bij het COCOZ project. COCOZ staat voor Communicatie, Complementaire Zorg. Dit project is een project van de RBCZ (Register beroepen complementaire zorg) in samenwerking met het Louis Bolk instituut en het van Praag instituut. In een aantal proeftuinen, verspreid over het land zijn reguliere en complementaire zorgverleners met elkaar in gesprek gegaan om te kijken wat er nodig is voor een betere samenwerking. Spreken wij elkaars taal wel? Hebben we dezelfde doelen met patiënten/cliënten? Waar kunnen wij elkaar aanvullen? Hoe leren wij elkaar beter kennen? Wat is daar allemaal voor nodig? Erg interessant om hier aan mee te werken. Er worden nu tools ontwikkeld die ingezet kunnen gaan worden door regulier en complementair. Het project is nog niet afgerond en later volgen de conclusies en de tools.
Duidelijk werd wel dat de reguliere zorg overbelast is en dat complementaire zorg juist ruimte heeft. Nee, wij doen niet hetzelfde werk, maar wij kunnen wel elkaars gaten vullen, aanvullen, samenwerken.
Nu gebeurt dat nog veel te weinig. Reguliere zorgverleners weten vaak niet naar welke therapieën/behandelvormen ze door kunnen verwijzen. Er is zo veel! En ook twijfel: “voldoen complementaire zorgverleners wel aan kwaliteitseisen? Kan ik mijn patiënten met een gerust hart doorverwijzen? Welke therapie is geschikt voor welke aandoening? Hoe zit het met de vergoedingen door de Zorgverzekeringen?”. Allemaal terechte vragen natuurlijk. Door de tijdsdruk wordt er dan toch maar weer snel naar reguliere partners doorverwezen, terwijl deze niet altijd de meest effectieve behandelvormen in huis hebben.
Er zou veel meer gekeken moeten worden naar de patiënt zelf. Wat is de taal die aansluit bij deze patiënt? Je kunt wel met een beelddenker willen praten, maar wellicht is beeldende therapie of tekentherapie veel meer passend. Bewezen is ook dat mindset een erg belangrijke factor is in het succes van allerlei behandelingen voor psychische en ook fysieke klachten. Complementaire zorgverleners hebben een holistisch mensbeeld en nemen dan ook alle aspecten van de cliënt mee in wat er wordt aangeboden. Dat is een enorm pluspunt. Bij mensen die al van alles hebben geprobeerd werkt het voorschrift: “twee maal daags een tekening” vaak uitstekend. Het gaat er natuurlijk wel om dat je een tekenopdracht mee naar huis krijgt die aansluit bij de hulpvraag. Daar heb ik uiteraard voor gestudeerd en de nodige ervaring opgebouwd.
Maar wat denk je van: twee maal daags een meditatie of twee maal daags een ademhalingsoefening of twee maal daags een wandeling in de natuur of een half uur knuffelen met de kat, of dansen of muziek luisteren. Al dit soort interventies brengen iets waardevols op gang, ze maken stofjes in de hersenen aan waardoor de patiënt eerder gaat genezen, geloof krijgt in zichzelf, los komt, tot rust komt, en zoveel meer. Waarom dit niet veel meer ingezet gaat worden en waarom zorgverzekeraars HBO opgeleide therapeuten die voldoen aan alle wettelijke eisen buiten spel zetten is me een raadsel en ik vind dat in deze tijd van krapte in de zorg dit ook onacceptabel is. Er wordt veel geld verspild waar we allemaal aan meebetalen. Het complementaire veld is enorm divers. Ben je op zoek naar een therapeut, kijk dan eens op de website van de RBCZ. Hier zijn HBO geschoolde therapeuten te vinden die aan alle wettelijke en kwaliteitseisen voldoen. Vaak wordt (helaas maar) een deel van de behandelingen vergoed door de zorgverzekeraars. Natuurlijk kun je bij mij of mijn collega’s van Vereniging Tekentaal ook terecht: www.tekencompas.nl
Ilona Stremmelaar, 22-6-2023
