“Hoe is het toch mogelijk! Waar komt dit nu ineens vandaan? Ik kan als moeder toch ook niet raden wat er is? En dan zo ineens een uitbarsting! Zou ik ook wel eens willen doen, maar daar worden we met zijn allen ook niet blijer van”.
Heb jij dit soort gedachtes wel eens gehad? Of heb je dit er ook wel eens hardop uitgegooid? Wat is het soms toch ingewikkeld om te volgen en begrijpen wat er in jouw kind omgaat.
Wat gebeurt er in het hoofd van jouw kind?
Waar komt die boosheid vandaan? En hoe komt het dat kinderen met autisme in veel gevallen wat sneller boos worden? Ik zal proberen dit uit te leggen.
Kinderen met autisme hebben een andere manier van verwerken van prikkels en informatie vanuit de zintuigen. Dit is een stukje aanleg. Deze komen bij hen extra hard (of extra zacht) binnen. De prikkels vormen lijntjes of verbindingen in de hersenen tussen bepaalde hersengebieden. Maar deze lijntjes nemen bij kinderen met autisme vaak een omweg en kunnen in de knoop raken. De verwerking van deze informatie verloopt daarom vaak wat ingewikkeld en het duurt langer voordat de hersenen de informatie in een context kunnen plaatsen, en er vervolgens een interpretatie aan hebben gegeven. Normaal gesproken volgt er dan een passende reactie. Maar doordat nog veel informatie niet goed is verwerkt en alle lijntjes nog niet uit de knoop zijn, verloopt dit proces vaak moeizaam en duurt dit langer.
Hierdoor ervaart het kind veel irritatie en soms angst en onbegrip. Bovendien wordt door kinderen met autisme irritatie vaak opgekropt. Het kan gevoelens vaak niet goed uiten. Het kind kan dan boos worden. De boosheid heeft dan altijd wel een functie. Het werkt als een soort zelfverdediging, of het kind kan zijn echte gevoelens erachter verschuilen. Achter boosheid zit altijd een andere emotie en vaak is dat angst. Door de opbouw van irritatie ontstaat veel spanning. Deze spanning moet ergens worden afgereageerd. Het lichaam ontlaadt negatieve gevoelens en spanning vaak door boosheid. Het kind voelt zich na een uitbarsting vaak weer beter. Je kunt dit vergelijken met een dreigende wolkenlucht. Na een flinke regenbui met onweer en bliksem klaart alles weer op en is de spanning uit de lucht.
Het is natuurlijk niet fijn als jouw kind door het lint gaat, maar het is altijd een ontlading van te veel spanning en uiteindelijk goed dat hij of zij het er uit gooit. Door veel begrip en uitleg over verschillende situaties leert het kind, worden verbindingen in de hersenen gemaakt en worden situaties in de toekomst sneller verwerkt en herkend.
Je hebt dus veel geduld en begrip nodig om deze kinderen te begeleiden en te steunen. En ook leren hoe je op een goede manier boos kunt worden. Wat kan wel en wat is niet acceptabel. Dit kost extra energie en kennis.
Door samen te tekenen kan je met je kind in rustiger vaarwater terecht komen. Je maakt op een relaxte manier contact en daardoor is het ook mogelijk om in het dagelijkse leven rustiger contact te leggen. Het oefenen op papier zorgt voor herkenning. Dit gaat grotendeels onbewust.
In tijden dat er steeds aanvaringen zijn, boze buien en gedoe met je kind, kan je ervoor kiezen de strijd tijdelijk te laten vallen en puur d.m.v. tekenen contact te maken. Je komt samen weer in een betere energie. De onderlinge relatie wordt dan vanzelf weer hersteld en het is ook weer mogelijk om beter te communiceren. Bovendien kan het kind d.m.v. tekenen goed zijn gevoelens kwijt. Lekker afreageren, ontladen, jezelf laten zien, voorkomt irritaties en dat de spanning te veel oploopt. Door samen te tekenen voelt het kind zich gezien en gehoord.
In mijn boek TekenContact, dat in 2020 zal verschijnen, staan tekenoefeningen om hier mee aan de slag te gaan. Niet alleen voor jouw kind fijn, maar ook voor jou als ouder een mooie manier van contact maken met je kind. Bovendien heb je dan wat in handen om het kind te helpen en te ontspannen. Kijk op www.tekencompas.nl/boek